Ratusz Staromiejski

Ratusz był najważniejszą świecką budowlą autonomicznego średniowiecznego miasta i siedzibą reprezentacyjną władz. Usytuowany był zazwyczaj na środku rynku. Nazwa wywodzi się z języka niemieckiego: das Rathaus, co oznacza dom rady. Ratusz należy rozumieć jako obiekt architektoniczny i jako siedzibę władz samorządu miejskiego.  W zdecydowanej większości były to budynki jednobryłowe, budowane w planie wydłużonego prostokąta, jednopiętrowe, na ogół podpiwniczone, często z wieżą, lub wieżyczką.

 Pierwsze wzmianki o ratuszu w Mehlsack/Pieniężnie,  w literaturze historycznej istnieją w drugiej połowie XIV wieku, kiedy powstał. Już w średniowieczu ratusz otoczono kramami, które z czasem przebudowano na domy budnicze. W XV wieku został przebudowany. W 1627 r. miasto zostało zniszczone przez Szwedów, a ratusz spłonął, następnie został odbudowany, w  1666 r. ponownie  w mieście wybuchł pożar i ratusz uległ zniszczeniu. W 1770 r. został rozbudowany.  W latach 1772-1817 w ratuszu odprawiano nabożeństwa ewangelickie. W tym czasie nie było jeszcze kościoła, dlatego nabożeństwa odprawiano w dużej sali ratusza w Pieniężnie, na które wzywał mały dzwon zawieszony nad salą ratuszową.

Podczas działań wojennych w 1945 r. ratusz został niemal całkowicie zniszczony, a znajdujące się tam zabytkowe przedmioty i obrazy rozszabrowane. Do dzisiaj zachował się jeden obraz z ratusza przedstawiający kapliczkę w rezerwacie "Dolina Rzeki Wałszy", który stanowi własność prywatnego kolekcjonera.

W latach 80-tych rozpoczęto rekonstrukcję Starego Miasta i ratusza. W  1997 r. zamontowano wieżyczkę stylizowaną na znaną z zdjęć z przedwojennego Mehlsack/Pieniężna. Jest to konstrukcja stalowa obita blachą miedzianą z kopułą, w której zostały złożone dokumenty historyczne dotyczące miasta, zdjęcia radnych i zarządu oraz notatka dotycząca danych o historii odbudowy ratusza.

Władze samorządowe od kilku lat starają się o środki na rewitalizację ratusza, jednak niestety ze względu na mały potencjał rozwojowy i położenie miasta w obrębie o mało uznanym potencjale turystycznym wnioski są negatywnie rozpatrywane.