Wyszukiwanie zaawansowane

Na podstawie przedstawionych zapisków, sprawozdań i relacji można śmiało stwierdzić, że nasze ojczyste miasto było w stanie konkurować z niejednym niemieckim miastem. Mimo że Pieniężno było stosunkowo małym miastem, to zawsze potrafiło wykorzystać najnowsze osiągnięcia techniczne. Także pod względem kulturalnym mogło zmierzyć się z niejednym większym od siebie zachodnim miastem, których duża cześć do dzisiaj nie została wyposażona w instalacje techniczne  i sanitarne, które miało wówczas nasze ojczyste miasto. Po tym gdy zmuszono nas do opuszczenia naszej ojczyzny, często słyszeliśmy od naszych zachodnich rodaków, wśród których się zadomowiliśmy, że pochodzimy ze stron o niskim poziomie kultury. Lecz w wielu kręgach Pieniężno było znane i cenione, m.in. za sprawą wspaniałej doliny Wałszy i hodowli koni Romanowskiego, którą...

Autor niniejszego tekstu przybył do Pieniężna dopiero w 1926r.; takich ludzi w lokalnym żargonie nazywano „zugezogenes Rackerzeug” – / tł. „gałgani co przywędrowali /.  Dlatego większość przedstawionych informacji o znanych osobowościach miasta, które jeszcze przed jego przybyciem zajmowały wysokie stanowiska lub w inny sposób zwracały na siebie uwagę, pochodzi z zasłyszanych opowieści.

Ochotniczą Straż Pożarną w Pieniężnie założono w 1892r. Trzydziestu strażaków miało chronić mieszkańców miasta przed niszczycielską potęgą ognia. Komendantem jednostki został wyjątkowo obrotny nauczyciel Franz Jakob. Pierwszym przewodniczącym został aptekarz Franz Fahrenholz. Pod komendą Jakoba tutejsza straż szybko zyskała sławę najlepszej jednostki w powiecie. Dzięki temu p. Jakob został naczelnikiem Powiatowej Komendy Straży Pożarnej.

  Urząd Miejski w Pieniężnie oraz Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych uprzejmie zaprasza wszystkich chętnych mieszkańców Miasta i Gminy Pieniężno do udziału w ogólnopolskiej kampanii profilaktyczno-edukacyjnej „Postaw na rodzinę”.

Podobnie jak w innych niemieckich miastach, także w Pieniężnie rzemieślnicy zrzeszali się w cechach. Istniał cech piekarzy, rzeźników, stolarzy, cech kowali i kołodziei, szewców i krawców oraz cech mieszany, do którego należeli hydraulicy, ślusarze i instalatorzy. Zrzeszenia rzemiosł budowlanych, malarzy i innych rzemieślników znajdowały się w Braniewie ( Braunsberg ). Niestety upadek miasta sprawił, że zniszczeniu uległy ich urządzenia, sprzęty i symbole - tj. skrzynia cechu i puchar powitalny „Willkomm” -, jak również cała dokumentacja.

Rzemiosło, niegdyś prężnie rozwijające się na terenie całych Niemiec, a szczególnie na wschodzie kraju, w ostatnim stuleciu stopniowo zaczęło ulegać naporowi industrializacji. Pieniężno było miastem rozwijającym się, któremu stale przybywało nowych mieszkańców, co zresztą widać po danych zamieszczonych na początku tej kroniki. W końcu nadszedł czas, gdy tradycyjne zakłady rzemieślnicze nie były w stanie sprostać potrzebom tak licznego społeczeństwa. Przemysł opierający się na produkcji masowej, zalał rynek nowymi produktami, przyczyniając się do upadku niejednego rzemiosła. Jednak mimo to niektórzy rzemieślnicy zdołali przetrwać i odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

Około 1930r. rolnicy powoli zaczęli przekonywać się do maszyn z silnikiem spalinowym. Zaczęli kupować traktory, wozy z ogumionymi kołami, zmotoryzowane maszyny żniwne i samochody osobowe. Pieniężno miało pięć przedsiębiorstw, które zajmowały się naprawą pojazdów samochodowych i maszyn: warsztat Rolniczej Spółdzielni Handlowej, warsztat samochodowy Rudolfa Heppnera, firmę Schoennagel & Bork, mechanika Hansa Poschmanna i ślusarza Borrmanna. Pan Rudolf Heppner w późniejszym okresie wydzierżawił swój warsztat samochodowy mechanikowi o nazwisku Reitzug.

Bank Warmiński w Królewcu / Bank der Ostpreußischen Landschaft, Königsberg/Preußen / posiadał oddział w Pieniężnie, który początkowo mieścił się przy rynku, po czym został przeniesiony do domu Kindera przy moście nad Wałszą. W 1940r. bank zlikwidował jednak ową placówkę tłumacząc decyzję wybuchem wojny. Tym samym w Pieniężnie został już tylko bank Raiffeisenbank oraz Spółdzielnia Pożyczek Bankowych. Raiffeisenbank (wcześniej Volksbank) początkowo zajmował pomieszczenia biurowe w budynku na rogu ul. Wolności ( Krugstraße ) i ul. Lidzbarskiej ( Heilsberger Vorstadt ). Później pozyskano dom po wdowie burmistrza Schwarza przy ul. Dworcowej ( Bahnhofstraße ). Aby dostosować go do własnych potrzeb zlecono przebudowę. Oprócz pomieszczeń biurowych powstało także mieszkanie dla kierownika banku Bruno Schulza.

Fabryka maszyn, a zarazem odlewnia żeliwa, mieszcząca się przy ul Dworcowej ( Bahnhofstraße ), została założona w 1877r. przez Augusta Schirrmachera. Około roku 1900 dołączono do niej tartak. Po śmierci założyciela zakładu w 1919r., przeszedł on pod zarząd jego dwóch synów: Ewalda i Fritza. Wydarzenia będące następstwem I wojny światowej oraz śmierć Fritza Schirmachera doprowadziły do zamknięcia zakładu w 1937r. Ewald Schirrmacher przez kilka lat był członkiem magistratu.